SylwiaWolf

Slider

Otwarte i bezpieczne serce

Otwartość jest dla mnie całkowicie bezpieczna.
Miłość jest dla mnie bezpieczna.
Radość jest dla mnie bezpieczna.
Ufność jest dla mnie bezpieczna.
Bliskość jest dla mnie bezpieczna.
Otwieram trwale moje serce na czystą miłość i jest to dla mnie bezpieczne. Otwieram trwale moje serce na przepływy miłości i jest to dla mnie całkowicie bezpieczne. Moje serce otwarte na miłość, radość, bliskość, odczuwanie jest bezpieczne. Moje serce rezonuje codziennie swobodnie swobodnie i szczęśliwie z harmonijnymi istotami.
Jestem tutaj dla siebie, dla Najwyższego Dobra w codziennym życiu i miłość, radość, otwartość, zaufanie, beztroska są dla mnie bezpieczne. Jestem tutaj dla siebie, dla Boga Prawdziwego, dla swojej radości, miłości, szczęścia, spełnienia, zadowolenia, wygody, sukcesów, oświecenia.
Dobrze się czuję, gdy mam otwarte i szczęśliwe serce.

 

Powtarzaj te intencje w formie afirmacji, wraz z głębokimi, świadomymi oddechami minimum 21 dni

Samoocena, a uwolnienie od umniejszania

Ustawienia i przypominacze uwalniające od wzorców umniejszania metodą EFT

Ustawienie:
Mimo, że (przypominacz) ………………….., to kocham, szanuję i akceptuję siebie całkowicie i głęboko.

Np.
Mimo, że jestem umniejszany, to kocham, szanuję i akceptuję siebie całkowicie i głęboko.

Negatywne przypominacze:

-jestem umniejszany i poniżany
-te sytuacje, kiedy jestem umniejszany
-jestem umniejszany przez …….
-jestem umniejszany przez bliskie mi kobiety/przez bliskich mężczyzn
-mój ojciec/mama mnie umniejszali
-mój ojciec/mama umniejszali siebie
-mój ojciec/mama umniejszali innych
-umniejszam siebie
-muszę siebie umniejszać
-umniejszam siebie, zamiast doceniać
-umniejszam swoje zalety, talenty, zdolności, umiejętności, zasługi
-inni umniejszają moje zalety, talenty, zdolności, umiejętności, zasługi
-zasługuję na umniejszanie, więc umniejszam siebie
-zasługuję na umniejszanie, więc inni mnie umniejszają
-jeśli inni mnie umniejszają, tzn. że zasługuję na umniejszanie, że to ze mną coś jest nie tak
-przez umniejszanie czuję się źle, czuję się zniewolony, nieszczęśliwy, sparaliżowany, mniej warty, zrozpaczony, inni mają władzę nade mną,
-jestem bezsilny, gdy inni mnie umniejszają i nic nie mogę z tym zrobić, albo muszę walczyć
-wystawiam się na umniejszanie, na bezwzględność, arogancję i manipulacje
-jestem umniejszany, więc muszę walczyć
-czuję się zagrożony umniejszaniem
-czuję się zagrożony umniejszaniem, więc muszę walczyć
-mam taki żal, że mnie umniejszają
-czuję wstyd, że mnie umniejszają
-muszę umniejszać innych z jakiegoś powodu
-muszę umniejszać innych, bo czuję się zagrożony
-przyciągam ludzi, którzy mnie umniejszają
-muszę umniejszać innych, bo ……
-coś we mnie pozwala innym (komuś) mnie umniejszać, a ja jestem bezsilny

Runda przejściowa -przypominacze:
-uwalniam się od umniejszania
-uwalniam się od bycia umniejszanym
-uwalniam się od umniejszania innych
-jestem wolny od umniejszania
-jestem wolny od bycia umniejszanym

Rundy pozytywne -przypominacze
-zasługuję na docenianie
-doceniam siebie
-inni mnie doceniają
-to w porządku, że doceniam siebie
-jestem nagradzany
-jestem bezpieczny, gdy jestem doceniany i nagradzany
-docenianie siebie jest dla mnie bezpieczne
-doceniam innych
-widzę innych i siebie na trzeźwo i przytomnie, gdy doceniam
-mam władzę nad swoim życiem
-jestem bezpieczny i wolny od wpływu ludzi z intencją umniejszania
-cieszę się, że mogę doceniać siebie i innych
-jestem szczęśliwy, że mogę doceniać siebie i innych
-jestem wdzięczny, że mogę doceniać siebie i innych

Aspekty poczucia własnej wartości

“Esencją wysokiej samooceny jest zaufanie do własnego umysłu oraz przekonanie, że zasługujemy na szczęście.”
Zaufanie do własnego umysłu jest związane z wiarą we własną sprawczość w życiu i podejmowaniem działań w celu zrealizowania swoich celów. W momencie niepowodzeń wiara taka stanowi ochronę dla poczucia własnej wartości oraz dla motywacji do podejmowania kolejnych działań.

Szczęście jest tym do czego dąży większość ludzi w swoim życiu, przy czym każdy rozumie je na swój sposób. Przekonanie, że zasługuję na szczęście przyczynia się do dążenia do niego i budowania relacji opartych na zaspokojeniu tej potrzeby. Osoba szczęśliwa ma tendencję do dzielenia się tym stanem z innymi osobami i w przypadku negatywnych reakcji otoczenia jest skłonna do korzystania z dojrzałych mechanizmów obronnych, czyli z poczucia humoru. Dzięki temu łatwiej radzi sobie z trudnymi sytuacjami życiowymi i toksycznymi relacjami.

Fundamentalnym przekonaniem związanym z poczuciem własnej wartości jest również odczucie zasługiwania na miłość. Miłość rozumiana nie jako stan literackich, romantycznych uniesień wobec jednego podmiotu, ale jako pozytywny, ciepły i miły stały stan wewnętrzny, wpływający na samopoczucie i przyjazne, dobrze funkcjonujące relacje z otoczeniem. Inaczej zachowuje się osoba, która wierzy, że tak jest, a inaczej osoba pozbawiona poczucia miłości do siebie samej i do innych ludzi. Osoba mająca deficyt miłości, czyli będąca w permanentnym braku podejmuje decyzje i działania wynikające z tego odczucia. Brak troskliwej, opiekuńczej miłości w dzieciństwie może rzutować na poczucie własnej wartości w relacjach w dorosłym życiu. Brak przykładów okazywania miłości w związkach, przenosi się na niedobory w umiejętności tworzenia szanujących, bliskich, związków w dorosłym życiu. Nie musi być to uświadomione przekonanie, wystarczy, że dziecko miało deficyt okazywania pozytywnych uczuć w dzieciństwie. Najwięcej dysfunkcyjnych schematów potwierdzających, że nie zasługuje się na szczęście realizuje się z poziomu samooceny utajonej.

Do kolejnych aspektów poczucia własnej wartości zaliczamy akceptację siebie, świadomość, poczucie odpowiedzialności za siebie, swoje uczucia i czyny, poczucie skuteczności i celowości życia, asertywność, prawość.

Akceptacja siebie jest odmową bycia swoim wrogiem” Osoba czująca, że zasługuje na miłość i szczęście ma wyższy poziom akceptacji dla siebie takim jakim jest wraz ze swoimi silnymi i słabymi stronami. Akceptacja siebie nie oznacza rezygnacji, czy pasywności wobec swoich słabych stron. Akceptacja siebie jest punktem wyjścia do możliwości zmiany tego co chce się zmienić w sobie czy w swoim życiu. Brak takiej akceptacji może z czasem przejść we wrogość wobec siebie i działania destrukcyjne z tym związane. Osobom nie akceptującym siebie, trudniej przyjąć krytykę ze strony otoczenia, mają niższą odporność na negatywne bodźce i zaczyna siebie oceniać przez pryzmat negatywnego nastawienia do siebie. W rodzinach z problemem alkoholowym dziecko może spotykać się z odrzuceniem swoich uczuć i reakcji, przez problemy rodziców związane z uzależnieniem. Uczy się w ten sposób odrzucania samego siebie i wypierania własnego cienia. Brak akceptacji dla emocji dziecka, a w skrajnych sytuacjach karanie za nie, może prowadzić do ich zamrożenia lub ciągłej ucieczki przed ich odczuwaniem. Mechanizm karania przez rodziców za wrażliwość uczuciową, przenosi się często do dorosłego życia jako mechanizm samokarania, karania innych lub jako przekonanie, że zasługuje się na nieadekwatne kary. Akceptacja siebie oznacza też umiejętność wybaczania i odpuszczania sobie i pozwalania na popełnianie ludzkich błędów. Pozwala też na ciepłe życzliwe uczucia do samego siebie. Częstym paradoksem postawy akceptacji w terapiach jest, że to co negatywne, a zaakceptowane, nie staje się większe i silniejsze, ale przestaje mieć takie znaczenie i ma coraz mniejszy wpływ na daną osobę. Akceptacja przyczynia się do zmiany.

Świadomość postrzegamy jako najwyżej zorganizowany przejaw życia
Świadomość jako zjawisko i funkcja poznawcza człowieka jest wyjątkowa wśród innych gatunków na ziemi. Daje nam możliwość decydowania, wyboru oraz samookreślenia i plastycznego kształtowania siebie. Świadomość potrafi sama siebie rozwijać, poszerzać i pogłębiać. W wielu filozofiach taka świadomość jest określana Obserwatorem. Pozwala on na uświadomienie sobie własnej świadomości i ma kilka poziomów, które odkrywają się po poznaniu kolejnych warstw. Świadomość była i jest ceniona przez kultury Wschodu, które uznawały ją za element swojego rozwoju duchowego. Kultura zachodnia zaczęła ją rozwijać w celach terapeutycznych i używać narzędzi pozwalających na skorzystanie z jej atrybutów. Dzięki świadomości możemy pracować nad poczuciem własnej wartości i je zmieniać. Dzięki świadomości możemy też wpływać na własne emocje i postrzeganie przeszłości. Świadomość pozwala na refleksję i dostrzeżenie, że wiele osób posiada różne struktury poznawcze. Dzięki podobieństwom jest większa łatwość, natomiast konfliktowe różnice powodują dysonans w komunikacji nawet w tej samej rodzinie, wśród bliskich osób. Świadomość pozwala na weryfikację informacji oraz ocenę, które z nich są przydatne, prawdziwe, a które są zafałszowane, i które można zignorować.
Dorosłe dzieci alkoholików nie są skazane na bycie wieczne w nabytych wzorcach mechanizmów obronnych i zaniżonej samooceny. Dzięki świadomej pracy nad sobą na poziomie przekonań oraz emocji można zmienić siebie. Poczucie własnej wartości wzrasta, jeśli świadomość jest spójna z naszymi działaniami.

Odpowiedzialność za siebie buduje poczucie szczęścia i własnej wartości. Osoba dojrzała kojarzy się z odpowiedzialnością za siebie i umiejętnością przyjmowania odpowiedzialności za swoje wybory życiowe. Odpowiedzialność kojarzona jest też ze spójnością wewnętrzną oraz budowaniem swojego autorytetu w świecie. Pozwala na kontrolę nad aspektami życia, które temu podlegają. Można brać odpowiedzialność za swoje wybory, decyzje i działania, za swoją świadomość, komunikację z otoczeniem, za swoje odczucia i wartości, którymi się kierujemy w życiu.
Dorosłe Dzieci Alkoholików często biorą odpowiedzialność za swoją rodzinę, czyli sprawy i osoby, nad którymi tak naprawdę nie mają kontroli. W rolę takiej osoby odpowiedzialnej za problemy innych, wchodzą często bohaterowie rodzinni. Jest to wypalająca nadodpowiedzialność za osoby dorosłe i zdejmowanie z nich odpowiedzialności za samych siebie. Wyrządzając w ten sposób krzywdę sobie, można też wyrządzić osobie, która czuje się zwolniona z odpowiedzialności za swoje decyzje. Schemat takich relacji może z czasem powodować z jednej strony manipulacje i przerzucanie problemów na bohatera, z drugiej strony poczucie krzywdy i wyczerpania. Prowadzi to do zaniżenia poczucia własnej wartości i bezsilności.

Skuteczność nie jest stanem bycia lecz działania. “Dążenie do skuteczności to brak zgody na to, by zaakceptować bezradność jako stały i niezmienny warunek”. Osoby wierzące we własną skuteczność i realizujące ją w zgodzie ze swoimi wartościami i prawością budują systematycznie potencjał i kapitał poczucia własnej wartości. W momentach kryzysowych, trudnych mogą z niego korzystać, ponieważ procentuje on na przyszłość. Dorosłe dzieci alkoholików, z powodu sytuacji, w której się wychowywały, często mają poczucie, że nie są na tyle skuteczne, żeby sprostać większym wyzwaniom i celom. Stosują wtedy przeważnie mechanizmy obronne w postaci sublimacji i substytucji, nie rzadko w połączeniu z pozostałymi mechanizmami obronnymi.
Żyć celowo to wykorzystywać własne zdolności do osiągania wybranych przez siebie celów” Dzięki skuteczności możemy realizować swoje cele życiowe, które są konstruktywne i mierzalne. Celem w życiu może być dobra, praca szczęśliwa rodzina, kondycja fizyczna, twórcze działania w zakresie intelektualnym lub kulturalnym. Osiągnięcie własnych celów wiąże się z zaplanowaniem i konkretnym działaniem na rzecz ich zrealizowania. Dorosłe dzieci alkoholików mają w sobie często poczucie niezasługiwania, które prowadzi do sabotowania swoich celów lub niszczenia już tych osiągniętych.

Asertywność oznacza postawę “Ja jestem OK – Ty jesteś OK” Osoba asertywna szanuje swoje przekonania, potrzeby, wartości oraz tym samym szacunkiem obdarza innych ludzi, nawet przy diametralnych różnicach. Czuje, że każdy ma prawo do istnienia. Osoba asertywna w sposób naturalny uznaje granice i prawa swoje i drugiego człowieka.
Przeciwieństwem asertywności jest postawa uległa lub agresywna. Osoba uległa będzie wchodziła w rolę ofiary i zawsze uważała, że nie jest w porządku. W ten sposób doprowadza do wyolbrzymiania poczucia winy i wstydu w sytuacjach, gdy osoba asertywna miała by reakcje adekwatne i stała by zawsze po swojej stronie.
Postawa agresywna związana jest z nadmiarem złości i obarczaniem innych odpowiedzialnością za siebie. Osoby agresywne mają tendencję do mylenia swoich zachowań z asertywnością i dążą do stawiania na swoim za wszelką cenę. Asertywność daje możliwość zachowania swojej integralności, granic oraz lepszej komunikacji z otoczeniem w codziennym życiu i sytuacjach dysfunkcyjnych.

Prawość oznacza postępowanie zgodnie z wartościami, które ktoś obrał jako właściwe dla swojego życia. Osoby, które postępują w sposób prawy wzmacniają swoje poczucie własnej wartości szacunkiem do siebie. W przypadku konfliktów wewnętrznych, jak to się dzieje u dorosłych dzieci alkoholików, trudniej jest zachować tę spójność i może dochodzić do obniżenia poczucia własnej wartości. Barometrem prawego postępowania jest występowanie poczucia winy lub wstydu. Wyjątkiem tutaj są osoby psychopatyczne, którzy nie posiadają takich odczuć jako barometru.
Istnieją też systemy wartości, które warto zmienić z autodestrukcyjnych i relatywizujących, na te oparte na wartościach i uczuciach wyższych.

Autodestrukcyjne i relatywizujące systemy wartości potrafią doprowadzić do postępowania w zgodzie ze sobą, jednak ich skutki są negatywne dla własnego życia i otoczenia. Osoba relatywizująca wartość bezpieczeństwa może doprowadzać do ciągłych konfliktów wierząc, że realizuje jakieś wartości związane z jej dogmatami, jednak ignoruje całkowicie fakty wskazujące na destrukcyjny charakter jej postępowania.
Odnoszenie się do wartości i uczuć wyższych pozwala na spójność i pozytywne skutki.

Wszystkie wyżej wymienione aspekty poczucia własnej wartości wpływają na nasze samopoczucie, kontakt ze sobą, relacje społeczne oraz umiejętność realizacji własnych celów. Wszystkie są ważne dla zbudowania poczucia własnej wartości.

Literatura:
N. Braden, 6 filarów poczucia własnej wartości, wydawnictwo Feeria

Uwalnianie od ukrytej wrogości i agresji

Ukryta wrogość może przybierać różną formę w emocjach, może być skierowana
do innych (przekonanie i emocje: świat jest wrogi),
do siebie (przekonanie: muszę siebie zniszczyć, muszę wzbudzić wrogość, żeby inni mnie zniszczyli)
lub można być obiektem wrogości (kod: jestem wrogiem).

Odczucie to stało się tak powszechne i ukryte, z powodu historii narodu i traum, które są w rodzinach, że wręcz często niezauważalne i nienazwane.
Ukryta wrogość może być zakodowana pokoleniowo lub z powodu jakiegoś poczucia zagrożenia w dzieciństwie, które zostało wyparte, a na jego miejsce powstał mechanizm obronny.

Ukryta wrogość przejawia się jako:
-złość
-agresja
-poczucie zagrożenia
-bycie ofiarą emocji i działań innych osób
-bezsilność
-izolowanie uczuciowe,
-negatywna nadinterpretacja intencji innych osób
-brak poczucia bezwarunkowej miłości i akceptacji, gdy ktoś reaguje wrogo
-złośliwości, w tym prześmiewanie (umniejszanie innych, żeby lepiej się poczuć)
-insynuacje
-krytycyzm z emocjami, zamiast świadomości z akceptacją
-zazdrość
-gra w „lepszy-gorszy” ( bycie w roli lepszego lub gorszego)
-brak akceptacji dla tego co różne od naszych przekonań i emocji
-potrzeba wrogości, gdy coś jest inne, nieznane
-wrogość otoczenia do naszej inności
-wzbudzanie wrogości jako wyrazistość, ważność (często w mediach)
-wzbudzanie wrogości, żeby inni mieli lepiej (rola obrońcy lub gąbki)
-branie na siebie cudzych emocji jako własnych

Ukryta agresja powoduje postawę pasywno agresywną, co oznacza nie okazywanie i nie wyrażanie uczuć wprost w sposób bezpieczny dla obu stron.  Powoduje sabotujące działania, szukanie sojuszników przeciwko komuś, w tym krytycyzm, wypieranie się swoich uczuć i intencji. Szczególnie w bezpośredniej konfrontacji.

 

Afirmacja, która uwalnia od ukrytej wrogości:

*Odpuszczam sobie całkowicie wrogość, ukrytą agresję i daję sobie i innym coraz więcej miłości, radości, szczęścia, akceptacji, zrozumienia, spokoju i bezpieczeństwa.*

*Moje uczucia są dla mnie bezpieczne, wyrażam swoje uczucia bezpiecznie dla siebie i dla innych.”

Dodatkowo korzystne, a czasami konieczne, może być zastosowanie:
-sesji regresingu, żeby dojść do przyczyn i zmienić swoje strategie reakcji
-sesji EFT, żeby zmienić nawykowe, przymusowe reakcje
-sesji ThetaHealing, żeby przepracować intencje i wzorzec w rysie osobowości na poziomie informacji w DNA.

Syndrom Stresu Pourazowanego – nieprzerwana trauma

Syndrom stresu pourazowego jest głęboką traumą, która pozostaje na dłużej w psychice człowieka i charakteryzuje się tym, że występuje niemożność uwolnienia się od niej bez specjalistycznej pomocy. Mózg takiej osoby przetwarza obecne informacje w sposób dostosowany do traumy z przeszłości.

Syndrom stresu pourazowego ma wpływ u człowieka na przewlekłe poczucie zagrożenia, braku odprężenia, utraty zainteresowania dla codziennych czynności życiowych, problemach ze snem, złością, przesadzonymi reakcjami, nawet, gdy zaniknie już czynnik stresowy.

Oznacza to, że została nauczona i zapamiętana sytuacja w taki sposób, że powoduje wyolbrzymione reakcje w codziennym życiu, gdy czynnik zagrażający już nie występuje. Reakcje fizyczne i emocjonalne osoby z syndromem stresu pourazowego są nieadekwatne do występujących sytuacji zarówno na poziomie psychicznym, jak i fizycznym.

Percepcja zarówno świadoma, i jak reakcje nieuświadomione sprowadzają się do odbierania życiowych sytuacji jako zagrożeń, którą to nieadekwatną interpretację wytwarza własny umysł.

“Timmen L. Cermak zarówno syndrom współuzależnienia, jak i syndrom DDA w znacznym stopniu powiązał w rodzinie alkoholowej z doświadczeniami stresu pourazowego. Uznał je za długofalowe skutki doświadczania szeregu traum, przemocy i zaniedbań”

Osoba z poczuciem bezpieczeństwa w relacjach społecznych na te same wydarzenia i słowa reaguje w sposób adekwatny lub potrafi wpłynąć na sytuację na swoją korzyść. Osoba z syndromem stresu pourazowego interpretuje sytuacje na swoją niekorzyść i reaguje zgodnie z tą interpretacją. Nie jest w stanie zobaczyć świata w sposób pozytywny, ponieważ spodziewa się po otoczeniu najgorszego. Takie reakcje są silniejsze od świadomych chęci ze względu na syndrom stresu pourazowego.

Syndrom stresu pourazowego zaburza poczucie własnej wartości w obszarze poczucia bezpieczeństwa i nie pozwala na spełnienie ochronnych funkcji samooceny.

Z moich wieloletnich doświadczeń wynika, że skuteczną metodą pracy z tym problemem jest Technika Emocjonalnej Wolności (EFT)

Droga bezwarunkowej miłości

Droga miłości jest drogą pokoju, akceptacji, światła, świadomości, prawdy, współczucia i innych wartości wyższych.
Wstyd, poczucie winy, lęki, zazdrość, złość, zastąpione empatią i współczuciem do siebie i innych, powodują wzrost duchowy i stałą przemianę człowieka w bycie bezwarunkową miłością. Uwolnienie się od tych emocji, bez zastąpienia ich tymi uczuciami wyższymi wobec siebie i innych, staje się zagrożeniem w rozwoju dla siebie i otoczenia. Do pewnego momentu emocje wstydu, poczucia winy są ochroną, gdy uczucia wyższe i świadomość skutków jeszcze są niedostępne. Przekroczenie pewnego poziomu świadomości powoduje, że emocje wstydu i winy zostają zastąpione, empatią i współczuciem, wejście na drogę dobra i światła w komunikacji ze sobą i z drugim człowiekiem. W miejsce walki z ignorancją, przemocą, regularne dawanie sobie i innym współczucia i empatii, powoduje prawdziwą, trwałą, pozytywną przemianę.
Istota oświecona uwalniając się od emocji wstydu i winy, nie staje się ani narcyzem, ani egoistą, ani psychopatą, który porwie miliony nadając sens ich życiu i stając się źródłem ich poczucia własnej wartości i świadomości. Istota oświecona staje się współczującym buddą w kontakcie z drugim człowiekiem. Działa w ten sposób z poziomu bezwarunkowej miłości i zbliża swoją obecnością, działaniami i słowami, inne istoty do źródła świadomości, prawdy i bezwarunkowej miłości w nich samych. Jest w tym cisza, uważność i przepływ.

Ćwiczenie na punkt odniesienia w życiu w chwili zagubienia

Wypisz sobie jakie wartości są dla Ciebie ważne i odnieś do nich swoje cele i życie. Co jest zgodne z tymi wartościami? Niech pojawią się co najmniej trzy np. wolność, bezpieczeństwo, empatia. Zauważ czy pojawiło się większe uporządkowanie w swojej przestrzeni. Czy masz więcej energii? Powtarzaj to ćwiczenie, aż poczujesz efekty.